معصومه ,

معصومه درباره «انتظار» است و بیشتر درباره آدمهایی که وجود و معنای زندگی خود را در انتظار کشیدن میفهمند. یوسف که در جنگ مفقود الاثر شده بعد از 7 سال هنوز هیچ اثری از او نیست. معصومه یادگار یوسف در برزخ ماندن و رفتن به سر میبرد و آدمهایی که معصومه را شکلی از خاطره یوسف میبینند زندگی خود را در ماندن یا رفتن معصومه معنا میکنند. ما معصومه را نمی‌بینیم اما آشکارا همه چیز حول محور او در گردش است و معصومه که جلوهای از زیبایی و کمال آرمانی است کم کم نمودی تمثیلی پیدا میکند و تبدیل به معصومیتی میشود در پیکر وجود آدمهای نمایش. معصومیتی که از دست رفته تنها خود را درغیاب نشان میدهد. از اینرو نمایشنامه به اثر انتقادی تبدیل میشود. انتقاد از آدم هایی که در قبال واژه انتظار دست رو دست گذاشتهاند و کاری نمیکنند. انتظار آمدن یوسف دکان است برای بعضیها و برای برخی دیگر معنایی از زندگی همسنگ پوچی. در این بین انتظار به ضد انتظار تبدیل میشود. اکنون منفعت در نیامدن یوسف است اما انتظار باقی است. به عبارتی خود یوسف خواهان ندارد. غیابِ یوسف خواهان دارد و همه میدانند که اساسِ انتظار در نیامدن است: یوسف باید همیشه پشت در باشد اما هیچوقت وارد نشود!

سعید نیکورزم متولد اردی بهشت 1365 در تهران تحصیلات خود را در رشته ادبیات نمایشی و فلسفه به پایان رساند. جهان تئاتر او را به سوی فلسفه سوق داد و تلاش کرد تا آثاری را از چشم انداز فلسفی بیافریند. او کار خود را با نوشتن نقدهای درام و سینما در مجلاتی از جمله نقد سینما، فیلمنگار آغاز کرد و از همان ابتدا تلاش می‌کرد تا مفاهیم دراماتیک و سینمایی را از چشم انداز فلسفی تفسیر کند. بلافاصله پس از فراغت از تحصیل در دانشکده هنر و معماری به تدریس پرداخت که تا کنون نیز ادامه دارد. همزمان مقالاتی را با محوریت کلی فلسفه تئاتر در ژورنال های علمی پژوهشی به چاپ رساند که از آن جمله هستند : "سوبژکتیویته و مرگ تراژدی" و "مقایسه تطبیقی اندیشه نیچه و آنتونن آرتو". او دو کتاب نیز درباره "زایش تراژدی"نیچه به چاپ رساند و در آنها به تفسیر آرای نیچه در این کتاب پرداخت. همچنین برخی از مباحث این کتاب در دو دوره کنفرانس دپارتمان ادبیات تطبیقی دانشگاه تگزاس توسط نویسنده ارائه شد.

علاقه به مباحث فلسفی منجر به جدایی وی از تئاتر نشد و خاصه در زمینه نمایشنامه نویسی ادامه پیدا کرد و موفق شد برخی از آثار خود را اجرا یا به چاپ رساند. با اینحال رنگ و بوی فلسفه و دغدغه های فلسفی را می‌توان در لایه های پنهان نمایشنامه های او پیدا کرد. از جمله آثار نمایشی او که به چاپ رسیده و یا انتشار یافته می‌توان به نمایشنامه های "گودو می‌میرد"، "معصومه"، "میهمانی روشنفکری"، "بطری" و "خون سیاه" اشاره کرد که همه آنها موفق به کسب رتبه و دریافت جایزه از جشنواره های مختلف شدند. وی هم اکنون ضمن تدریس در دانشگاه به کار نقد و پژوهش اشتغال دارد.